Wschodniobeskidzki Obszar Chronionego Krajobrazu utworzony już w 1972 r. i powiększony w 1991 r., zajmuje dziś rozległy obszar o powierzchni 259 234 ha. Rozciąga się od 2 parków krajobrazowych stanowiących otulinę BdPN – Parku Krajobrazowego Doliny Sanu i Ciśniańsko-Wetlińskiego Parku Krajobrazowego – aż po krańce Bieszczadów turystycznych i Park Krajobrazowy Gór Słonnych zamykający je od północy.
Ten malowniczy obszar z dwoma perłami w koronie gór – Jeziorem Solińskim i Jeziorem Myczkowieckim – posiada unikalną budowę geomorfologiczną, naturalny charakter zbiorowisk roślinnych, bogatą florę i faunę oraz liczne obiekty kultury materialnej. Kompleksy leśne o wysokim stopniu naturalności zajmują blisko 70% powierzchni obszaru. Osobliwościami przyrodniczymi są tutaj rezerwaty przyrody: „Olsza kosa” w Stężnicy k. Baligrodu (1,79 ha); trzy rezerwaty krajobrazowe nad Jeziorem Myczkowieckim: „Kamieniołom na Kozińcu” w Bóbrce (28,68 ha), „Nad Jeziorem Myczkowieckim” (164,17 ha) w masywie Berda, „Przełom Sanu pod Grodziskiem” (100,24 ha) w Zwierzyniu; rezerwat leśny „Grąd w Średniej Wsi” (58,19 ha) i jedyny na Podkarpaciu rezerwat faunistyczny „Bóbr w Uhercach” (27,12 ha) chroniący zagrożonego wymarciem bobra europejskiego oraz liczne ptactwo gromadzące się wokół bieszczadzkich zbiorników wodnych na Sanie. Wśród nich występują prawdziwe skarby ornitologiczne, jak orzeł przedni, orlik krzykliwy, puszczyk uralski, dzięcioł białogrzebieniasty, dzięcioł trójpalczasty, kormoran czarny, bocian czarny, gągoł, czapla siwa, zimujące wielobarwne dzikie kaczki, a ostatnio nawet przylatujące łabędzie. Gady reprezentuje 8 gatunków i wszystkie objęte są ochroną. Osobliwością spotykaną w leśnictwie Orelec i w okolicach Jeziora Myczkowieckiego jest bardzo rzadka w Polsce traszka karpacka, jaszczurka zielona (gatunek występujący sporadycznie) i salamandra plamista, a także kumaki, rzekotki i traszki. Szczęśliwcy mogą także zobaczyć dużego (dł. ok. 2 m), lecz niegroźnego dla człowieka węża Eskulapa (gatunek skrajnie zagrożony w kraju). Kolejną osobliwością leśnictwa w Orelcu jest najbardziej na północ wysunięte w Polsce i najniżej położone stanowisko olszy zielonej na Michałowcu (464 m n.p.m.) o powierzchni ok. 1200 m2. Na terenie obszaru podziwiać możemy wspaniałe pomniki przyrody: „Skałki Myczkowieckie” nad Sanem, „Skałę Wolańską” w Posadzie Leskiej, „Kamień Leski” w Glinnem, „Kamień w Orelcu”, „Progi skalne na Hoczewce”, wodospad rzeczny na Olszance w pobliżu Uherzec Mineralnych, wodospad rzeczny na potoku Stężniczka k. Baligrodu oraz pomnikowe drzewa w zachowanych jeszcze fragmentarycznie parkach podworskich w 14 miejscowościach Bieszczadów, a także fragmenty XVIII-wiecznych pięknych ogrodów i parków dworskich do dziś jeszcze szczegółowo niebadanych i nieopisywanych w kolejnych 19 miejscowościach.